Recensie 3: Intouchables

Jonathan van der Hoeven

0864693

FRE02

De derde film die ik heb gekozen voor mijn recensie is Intouchables. Ik heb deze film gekozen omdat ik het een hele bijzondere film vond. Het bijzondere aan de film is dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Ik heb er ook veel over gehoord, veel goede verhalen, waardoor ik hem graag zelf wilde zien. Achteraf was ik zeer verrast van de film.

De regisseurs Olivier Nakache en Eric Toledano hebben de film in 2011 uitgebracht. Deze regisseurs waren in eerste instantie niet heel bekend. Maar door dat deze film 7 internationale prijzen heeft gewonnen, is hun reputatie sterk verbeterd.  De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal, van het autobiografische boek Le Second Souffle, over een waar gebeurd verhaal over een man die verlamd is tot zijn nek.

Het verhaal gaat over de verlamde Philippe, die opzoek is naar een nieuwe verzorger. Uit de vele sollicitaties van gediplomeerde, kiest hij voor de donkere Driss. Terwijl iedereen vind dat hij een andere verzorger moet hebben, omdat ze weten dat Driss net uit de gevangenis komt, bouwt Philippe een goede vriendschapsband met Driss. Dit komt vooral omdat Driss hem behandelt als een normale man, in plaats van als iemand met een beperking.

De regisseurs hebben veel gebruik gemaakt van muziek. De muziek die ze gebruiken past heel goed bij de film zelf. Er wordt ook gebruik gemaakt van de muziek smaak van Driss. Hierdoor zit er veel variatie in de muziek keuze. Dit zorgt er zeker voor dat de film dramatischer en leuk wordt gemaakt.

Doordat Driss graag de grenzen opzoek, zorgt hij ervoor dat Philippe het meeste uit zijn leven kan halen. Driss kan namelijk niet aanzien dat Philippe niks kan doen terwijl hij miljonair is. Doordat ze heel erg verschillen qua karakter, komen er veel mooie momenten.

Bij de verhaaltechniek is er veel gebruik gemaakt van de combinatie van de drama uit het leven van Philippe en van de drukte in het leven van Driss.

De visie van de maker van de film, is denk ik dat je mensen niet moet beoordelen op het uiterlijk, maar op het innerlijk. Dit geldt zowel voor Philippe als voor Driss. In de film hebben de regisseurs deze visie heel goed vertaald naar de buitenwereld.

Het stuk uit de film waar Driss gebruik maakt van de handicap van Philippe, doormiddel van zijn baard te scheren op een hilarische manier, staat me het meest bij. Hierdoor lieten de regisseurs dat je zelf bij het scheren van de baard, de meest leuke momenten kunt beleven.

Het plot vond ik ook mooi. In het plot zie je namelijk dat Driss ervoor zorgt dat de persoon waarmee Philippe veel schrijft, in zijn leven komt, terwijl Driss juist weg gaat. Dit vind ik een mooi moment omdat het laat zien dat Driss inderdaad geen slechte man is, maar juist iemand met veel gevoel.

Mijn eindoordeel over deze film is dat het zeker een aanrader is! Het is een dramatische film, die overspoeld wordt door leuke een mooie momenten. Het verhaal is erg pakkend, wat het gelijk interessant maakt. Ik zou deze film zeker aan een ieder aanraden, vanwege de goede mix van leuke en mindere momenten. Een hele mooie film, waar veel waardering voor moet zijn!